Roden 818 Ford V8-G81A Funkkraftwagen 1/35

Roden 818 Ford V8-G81A Funkkraftwagen 1/35

Plastikowy model samochodu do sklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

W 1928 roku amerykański koncern samochodowy Ford rozpoczął ekspansję na rynek europejski, a jednym z ich najbardziej obiecujących partnerów były Niemcy, które w tym czasie w dużej mierze przezwyciężyły już upadek gospodarczy spowodowany skutkami I wojny światowej. Republika Weimarska rozwijała się w stałym tempie, aw Niemczech, kolebce motoryzacji, pojawiło się zapotrzebowanie na znaczną liczbę samochodów prywatnych.

Już w 1930 roku w zakładach w Kolonii rozpoczęto masową produkcję samochodów osobowych marki Ford. Ogólnie były one bardzo podobne do swoich amerykańskich odpowiedników, różniąc się jedynie różnymi detalami zewnętrznymi. Jednym z najpopularniejszych był Ford Eifel 20C, którego ponad 60 000 wyprodukowano w latach 1935-1939. W 1937 z linii montażowej zjechał nowy model G78A, a rok później G81A. Miał on mocniejszy 8-cylindrowy silnik, ulepszone nadwozie i podwozie.

Po dojściu do władzy Adolfa Hitlera współpraca między nowym rządem a zachodnimi inwestorami nie tylko nie ustała, ale nawet wzrosła, w tym w przemyśle samochodowym. Stopniowa odbudowa armii, której zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego odmówiono Niemcom, wymagała znacznego zwiększenia wyposażenia, w tym samochodów osobowych, a po rozpoczęciu II wojny światowej prawie wszystkie samochody prywatne zostały zarekwirowane dla potrzeby wojska. W tym samym czasie fabryki otrzymały nowe, jeszcze większe zamówienia na zwiększenie liczby pojazdów w armii.

Ford G81A, podobnie jak wiele innych typów samochodów osobowych, był szeroko stosowany przez jednostki wojskowe. Niektóre części Wehrmachtu wykorzystywały te samochody, podobnie jak Luftwaffe, jednostki policji i inne, głównie jako samochód sztabowy. Niewielka liczba Fordów G81A została przerobiona tak, aby była wyposażona w radiotelefony polowe i wykorzystywana przez jednostki łączności i rozpoznania radiowego. Tylna część karoserii została przebudowana, aby pomieścić znaczną ilość specjalistycznego sprzętu radiowego. Zainstalowano również bębny kablowe i dodatkowe poręcze. Pomimo stosunkowo niewielkiej liczby takich radiowozów, ich eksploatacja trwała niemal do końca II wojny światowej, zarówno na froncie wschodnim, jak i zachodnim.