Roden 063 North American AJ-1 Savage 1/72

Roden 063 North American AJ-1 Savage 1/72

skala 1:72

Plastikowy model samolotu do sklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Pod koniec II wojny światowej, chcąc wyposażyć siły uderzeniowe lotniskowców w nową broń supermocarstwa, bombę atomową, US Navy sformułowała zapotrzebowanie na nowy bombowiec, który mógłby wystartować bezpośrednio z pokładu lotniskowca, przewożąc broń jądrową .
Początkowo uznano to za niemożliwe ze względu na duże rozmiary bomby jak na typowy lotniskowiec, ale w 1947 roku pojawiła się bomba Mark 4, która potencjalnie mogła zmieścić się w komorze bombowej dwusilnikowego bombowca. W tym samym roku firma North American, która w czasie II wojny światowej produkowała tak znane samoloty, jak bombowiec B-25 Mitchell, teksański trener i najsłynniejszy amerykański myśliwiec Mustang, zaproponowała koncepcję samolotu pokładowego z dwoma silniki tłokowe, uzupełnione o silnik odrzutowy w celu przyspieszenia startu z pokładu lotniskowca i poprawy wydajności w sytuacjach awaryjnych.
Maksymalny rozmiar samolotu byłby krytyczny w operacjach na pokładzie lotniskowca, więc musiał mieć nie tylko mechanizm składania skrzydeł, ale także płetwę ogonową, którą można również złożyć po przeniesieniu na pokład hangaru lotniskowca. Ponadto możliwe było ładowanie nie tylko broni jądrowej, ale także konwencjonalnej.
3 lipca 1948 r. odbył się pierwszy lot prototypu, który teraz oznaczony jest jako XAJ-1 Savage. Samolot okazał się rzeczywiście bardzo duży i stał się największym i najcięższym samolotem, jaki do tej pory bazował na lotniskowcach. Bombowiec miał trzyosobową załogę, a dla zwiększenia zasięgu na końcach skrzydeł zamontowano dodatkowe zbiorniki paliwa.
Pomocniczy silnik odrzutowy znajdował się w dolnej środkowej części kadłuba, a podwozie zostało wzmocnione ze względu na znaczną masę samolotu i dodatkowe bezpieczeństwo w przypadku wyposażenia w broń jądrową. Testy samolotu trwały do ​​1949 roku, po czym firma North American otrzymała zamówienia na 140 samolotów, oprócz trzech już zbudowanych prototypów. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1949 roku, a pierwsze 47 zbudowane samoloty otrzymały oznaczenie AJ-1. Wiosną 1950 roku pierwszy AJ-1 został dostarczony na lotniskowiec USS Coral Sea (CV43).
Pierwsze miesiące służby AJ-1 na lotniskowcach naznaczone były szeregiem incydentów, głównie podczas startu i lądowania. Samolot był dość trudny w pilotowaniu i wymagał od załogi maksymalnej uwagi, a ponieważ standardowe uzbrojenie składało się głównie z broni jądrowej, odpowiedzialność załogi została zwielokrotniona. Aby zapobiec możliwym niepożądanym konsekwencjom, Marynarka Wojenna postanowiła tymczasowo usunąć bomby atomowe z AJ-1 i skupić się na lotach szkoleniowych, podczas gdy samoloty zostały przystosowane do przenoszenia konwencjonalnych bomb TNT. Broń jądrowa w standardzie powróciła do AJ-1 dopiero w 1952 roku, kiedy prawdopodobieństwo wypadków śmiertelnych zostało zredukowane do absolutnego minimum.

W tym czasie firma North American dokonała już szeregu zmian w konstrukcji samolotu i rozpoczęła produkcję bardziej zaawansowanego AJ-2, który stopniowo zaczął zastępować AJ-1 w grupach lotniskowców. Jednocześnie postanowiono nie wycofywać AJ-1 z użytku, ale przekształcić je w standard zwany AJ-1 (zmodernizowany), który ogólnie był podobny do AJ-2.

Po rozpoczęciu konfliktu koreańskiego kilka lotniskowców wyposażonych w AJ-1 wysłano do regionu Azji Południowo-Wschodniej, ale nie podjęto decyzji o użyciu samolotów z bronią jądrową. Służba operacyjna tych samolotów trwała do połowy lat 50., po czym przekazano je do naziemnych jednostek szkoleniowych lub przerobiono na tankowce do tankowania w locie.