Trumpeter 05760 U.S.S. South Dakota BB-57 1/700

Trumpeter 05760 U.S.S. South Dakota BB-57 1/700

Plastikowy model do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju i farb.

USS South Dakota (BB-57) – okręt główny pancerników typu South Dakota, nazwany od stanu Dakota Południowa. Okręty typu South Dakota były drugim nowoczesnym typem amerykańskich pancerników. W ich projekcie położono nacisk na większe opancerzenie, mające dać ochrone przed pociskami 406 mm (pancerniki typu North Carolina miały zaprojektowany pancerz przeciw kalibrowi 356 mm). Ponieważ starano się utrzymać tę samą prędkość co w poprzednim typie przy zachowanej artylerii głównej należało skrócić kadłub, aby się zmieścić w narzuconym limicie 35 tys. ton. Powodem tego jest posiadanie zbitej nadbudówki z ciasno zgromadzoną artylerią średnią. Ciasnotę powiększał fakt, że okręty były przewidziane jako jednostki flagowe, co wiązało się z zabraniem dodatkowej przestrzeni w nadbudówce i dodaniem jednego piętra więcej.

Stępkę pancernika położono 5 lipca 1939 w Camden (New Jersey) w stoczni New York Shipbuilding. Został zwodowany 7 czerwca 1941, matką chrzestną została pani Vera Cahalan Bushfield. Okręt przyjęto do służby 20 marca 1942 z Thomasem L. Gatchem jako dowódcą.

Brał udział w działaniach II wojny światowej, m.in. w lotniczo-morskiej bitwie koło wysp Santa Cruz 26 października 1942, podczas której artylerią przeciwlotniczą osłaniał lotniskowiec USS "Enterprise". Według danych amerykańskich, artylerzyści pancernika zestrzelili aż 26 samolotów (był to najlepszy wynik uzyskany w jednej bitwie przez pancernik). Sam jednakże doznał lekkich uszkodzeń, gdyż bomba wyłączyła z akcji dwa działa 406 mm wieży nr 2.

USS "South Dakota" w Norfolk Naval Shipyard w 1943 roku. Wraz z pancernikiem USS "Washington" wziął następnie udział w II bitwie pod Guadalcanalem w nocy 14-15 listopada 1942 (wciąż z niesprawnymi dwoma działami). Ciężko uszkodził artylerią średnią niszczyciel "Ayanami", który później został dobity przez japońskie okręty. USS "South Dakota" borykał się w początkowej fazie starcia z awariami sieci elektrycznej, które powodowały czasowe wstrzymanie prowadzenia ognia, ponadto od wstrząsów przy salwach na początku starcia uległ uszkodzeniu jego radar SG. Pancernik zdołał uniknąć ponad 30 torped wystrzelonych w jego kierunku, jednakże następnie trafił pod celny ogień pancernika "Kirishima" i krążowników ciężkich "Atago" i "Takao". Między godziną 23:42 a 0:05 otrzymał z niewielkiej odległości (ok. 5300 m) 27 trafień pociskami (jeden pocisk 356 mm "Kirishimy", który nie przebił barbety wieży rufowej, 17 pocisków 203 mm z "Atago" i "Takao", 6 pocisków 152 mm "Kirishimy", jeden 127 mm i jeden nieustalony). Pociski japońskie uszkodziły m.in. radar SC-1, jedną wieżę, urządzenia kierowania ogniem, wywołały drobne pożary i zaniki energii elektrycznej oraz zabiły 38 ludzi i zraniły 60. Pancernik był niezdolny do dalszej skutecznej akcji nocnej, mimo że pociski wywołały tylko uszkodzenia nadbudówek i drobne przecieki, nie mogąc zagrozić pływalności ani ruchowi okrętu (były to mimo to najpoważniejsze uszkodzenia odniesione przez amerykański pancernik w starciu artyleryjskim). Dzięki temu, że do akcji włączył się pancernik USS "Washington", ostrzeliwując i w końcu zatapiając "Kirishimę", "South Dakota" opuściła pole boju, bez kontaktu radiowego z okrętem flagowym. Remont uszkodzeń trwał do lutego 1943. Okręt służył następnie w dalszych operacjach wojny. 31 stycznia 1947 roku przeniesiony do rezerwy. Pozostał w niej do momentu skreślenia z rejestru 1 czerwca 1962 roku. 25 października 1962 został sprzedany Lipsett Division, Luria Brothers and Company, Incorporated, na złom.

USS South Dakota (BB-57) was the lead vessel of the four South Dakota-class fast battleships built for the United States Navy in the 1930s. The first American battleships designed after the Washington treaty system began to break down in the mid-1930s, the South Dakotas were able to take advantage of a treaty clause that allowed them to increase the main battery to 16-inch (410 mm) guns. However, congressional refusal to authorize larger battleships kept their displacement close to the Washington limit of 35,000 long tons (36,000 t). A requirement to be armored against the same caliber of guns as they carried, combined with the displacement restriction, resulted in cramped ships. Overcrowding was exacerbated by wartime modifications that considerably strengthened their anti-aircraft batteries and significantly increased their crews.

South Dakota saw extensive action during World War II; immediately upon entering service in mid-1942, she was sent to the south Pacific to reinforce Allied forces waging the Guadalcanal campaign. The ship was damaged in an accidental grounding on an uncharted reef, but after completing repairs she returned to the front, taking part in the Battle of Santa Cruz in October and the Second Naval Battle of Guadalcanal in November. During the latter action, electrical failures hampered the ability of the ship to engage Japanese warships and she became the target of numerous Japanese vessels, sustaining over two-dozen hits that significantly damaged her superstructure but did not seriously threaten her buoyancy. South Dakota returned to the United States for repairs that lasted into 1943, after which she was briefly deployed to strengthen the British Home Fleet, tasked with protecting convoys to the Soviet Union.

In mid-1943, the ship was transferred back to the Pacific, where she primarily operated with the fast carrier task force, contributing her heavy anti-aircraft armament to its defense. In this capacity, she took part in the Gilbert and Marshall Islands campaign in late 1943 and early 1944, the Mariana and Palau Islands campaign in mid-1944, and the Philippines campaign later that year. In 1945, she participated in the Battles of Iwo Jima and Okinawa and bombarded Japan three times. Following the end of the war in August 1945, she took part in the initial occupation of the country before returning to the United States in September. She later moved to the Philadelphia Naval Shipyard, where she was laid up in the Atlantic Reserve Fleet until 1962, when she was sold for scrap.