Academy 13540 German Sd.kfz. 251/1 Ausf. C - standart edition 1/35

Academy 13540 German Sd.kfz. 251/1 Ausf. C 1/35

Plastikowy model do sklejania. Zestaw nie zawiera farb ani kleju.

Sd.Kfz. 251 – podstawowy półgąsienicowy transporter opancerzony armii niemieckiej w czasie II wojny światowej, na bazie którego budowano też liczne inne pojazdy bojowe. Budowany był w czterech modelach produkcyjnych, od A do D, oraz 23 podstawowych i wielu polowych wersjach, z których standardową i najliczniejszą stanowił transporter opancerzony mittlerer Schützenpanzerwagen Sd.Kfz. 251/1 (m.SPW SdKfz. 251/1).
Sd.Kfz. 251 był oparty na podwoziu Sd.Kfz.11. Jednakże próba adaptacji podwozia do opancerzonego transportera piechoty wymusiła kilka zmian. Kierownicę przechylono względem kierowcy o 45 stopni, powiększono i przeniesiono chłodnicę, dodano nowy zbiornik paliwa, przekonstruowano i zmieniono położenie układu wydechowego. Nowe podwozie nazwano H kl 6p, dlatego osadzony na nim pojazd pospolicie występował później pod nazwą "hakl". Opancerzony kadłub zamontowano na tym właśnie podwoziu. Produkowany był on ze spawanych płyt pancernych i składał się z dwóch dużych części łączonych śrubami. Część przednia kończyła się za stanowiskiem kierowcy. Chroniła ona kierowcę, dowódcę i silnik. Otwarty z góry przedział bojowy miał pomieścić 10 żołnierzy. Mógł być przykrywany brezentowym dachem na czterech pałąkach. Wewnętrzny kołnierz na styku obu sekcji ułatwiał ich śrubowanie. Tylne, duże, dwuczęściowe otwierane na zewnątrz drzwi umożliwiały dostęp do wnętrza.

Kadłub wykonany był z nachylonych płyt pancernych grubości 14,5 mm z przodu, 8 mm z boków i 5,5 mm z góry i dołu. W wersjach A i B przedni pancerz maski składał się z górnej płyty 14,5 mm nachylonej pod kątem 15° i dolnej 12 mm nachylonej pod ujemnym kątem 27°, a od wersji C został uproszczony w formie jednej sześciokątnej płyty grubości 14,5 mm nachylonej pod kątem 20°. Płyta przed kierowcą była nachylona pod kątem 30°, a płyty boczne pod kątami 30° i 35°. Pancerz był nitowany lub spawany i miał zabezpieczać przed przeciwpancernymi pociskami karabinowymi z odległości ponad 30 metrów. 305 pojazdów były wykonanych w 1939 roku jako nieopancerzone, z nadwoziem z blachy grubości 4 mm, chroniącym przed zwykłymi pociskami broni strzeleckiej z większych odległości.

W wersjach transportera opancerzonego i niektórych innych uzbrojenie pokładowe stanowił ruchomy karabin maszynowy MG 34, a od stycznia 1944 roku MG 42, montowany na przedniej części dachu na uchwycie z ukośną tarczą pancerną w kształcie litery V. Nad tylną częścią przedziału desantowego był uchwyt do strzelania przeciwlotniczego, na którym mógł być montowany jeden z dwóch etatowo przewożonych karabinów maszynowych desantu (tego samego typu). W wersjach A i B początkowo z przodu był także uchwyt przeciwlotniczy bez osłony pancernej, która była montowana na nich od jesieni 1940 roku. Pojazdy przewidziane do przewożenia dwóch sekcji ciężkich karabinów maszynowych miały przedni karabin maszynowy montowany na ruchomej lawecie z celownikiem optycznym bez tarczy.

Od 1942 roku transportery wyposażano w radiostację Fu.Spr.Ger.f, przed stanowiskiem dowódcy.

Stosowano silnik benzynowy, chłodzony cieczą, 6-cylindrowy Maybach: w najwcześniejszych seriach NL 38 TUKRR lub TUKRRM o pojemności 3,8 l i mocy 100 KM (74 kW), a w większości pojazdów HL 42 TUKRRM o pojemności 4,2 l i mocy 100 KM (74 kW). Skrzynia biegów była mechaniczna, 4-biegowa, z biegiem wstecznym. Napędzane były koła zębate z przodu układu gąsienicowego (z wystającymi rolkami zamiast klasycznych zębów i bandażem gumowym na obwodzie). Zawieszenie kół jezdnych było na wałkach skrętnych i wahaczach. Koła jezdne wewnętrzne i zewnętrzne umieszczone były w szachownicę. Koła jezdne i napinające były stalowe z gumowymi bandażami i miały średnicę 575 mm. Ostatnie koła jezdne posiadały amortyzatory.

Sd.Kfz. 251 - the basic half-track armored personnel carrier of the German army during World War II, on the basis of which numerous other combat vehicles were also built. It was built in four production models, from A to D, and 23 basic and many field versions, of which the standard and most numerous was the armored personnel carrier Mittlerer Schützenpanzerwagen Sd.Kfz. 251/1 (m.SPW SdKfz. 251/1).
Sd.Kfz. 251 was based on the Sd.Kfz.11 chassis. However, an attempt to adapt the chassis to an armored infantry carrier forced several changes. The steering wheel was tilted 45 degrees relative to the driver, the radiator was enlarged and relocated, a new fuel tank was added, and the exhaust system was redesigned and repositioned. The new chassis was called H kl 6p, which is why the vehicle mounted on it was later known as "hakl". The armored hull was mounted on this chassis. It was made of welded armor plates and consisted of two large parts joined together by bolts. The front section ended behind the driver's seat. It protected the driver, commander and engine. The fighting compartment, open from above, was to accommodate 10 soldiers. It could be covered with a canvas roof on four arches. The inner flange at the junction of both sections facilitated their screwing. The rear, large, two-piece outward opening door provided access to the interior.

The hull was made of sloped armor plates 14.5 mm thick on the front, 8 mm on the sides and 5.5 mm on the top and bottom. On versions A and B, the frontal armor of the bonnet consisted of a 14.5 mm upper plate inclined at 15° and a lower 12 mm plate inclined at a negative angle of 27°, and from version C it was simplified to a single 14.5 mm hexagonal plate inclined at an angle of 20°. The plate in front of the driver was inclined at an angle of 30°, and the side plates at 30° and 35°. The armor was riveted or welded and was designed to protect against armor-piercing rifle bullets at distances of more than 30 meters. 305 vehicles were made in 1939 as unarmored, with a body made of 4 mm thick sheet metal, protecting against ordinary small arms projectiles at longer distances.

In versions of the armored personnel carrier and some others, the on-board armament was a movable MG 34 machine gun, and from January 1944, an MG 42, mounted on the front part of the roof on a holder with a diagonal V-shaped armor plate. Above the rear part of the landing compartment there was a holder for anti-aircraft shooting on which one of the two machine guns of the landing party (of the same type) carried on a regular basis could be mounted. In versions A and B, initially there was also an anti-aircraft mount in the front without an armored cover, which was mounted on them from the fall of 1940. The vehicles intended to carry two sections of heavy machine guns had a front machine gun mounted on a mobile carriage with an optical sight without a shield.

From 1942, the transporters were equipped with a Fu.Spr.Ger.f radio station, in front of the commander's station.

A liquid-cooled, 6-cylinder Maybach petrol engine was used: the earliest series NL 38 TUKRR or TUKRRM with a capacity of 3.8 liters and 100 hp (74 kW), and most vehicles HL 42 TUKRRM with a capacity of 4.2 liters and 100 hp ( 74kW). The gearbox was mechanical, 4-speed, with a reverse gear. Gears were driven from the front of the track system (with protruding rollers instead of classic teeth and a rubber bandage around the circumference). The suspension of the road wheels was on torsion shafts and wishbones. The internal and external road wheels were placed in a checkerboard pattern. The road and idler wheels were steel with rubber bandages and had a diameter of 575 mm. The last road wheels had shock absorbers.