Trumpeter 05779 Italian Navy Battleship RN Vittorio Veneto 1940 1/700

Trumpeter 05779 Italian Navy Battleship RN Vittorio Veneto 1940 1/700

Plastikowy model do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju i farb.

Pancerniki typu Littorio, określane też często jako typ Vittorio Veneto – włoskie pancerniki z okresu II wojny światowej, budowane w latach 1934–1942.Po zakończeniu I wojny światowej w latach 1920–1921 miała miejsce konferencja w Waszyngtonie w sprawie ograniczenia flot wojennych państw na świecie, w której uczestniczyły: Stany Zjednoczone, Francja, Włochy, Wielka Brytania, Japonia i Chiny. 6 lutego 1922 r. podpisano traktat waszyngtoński, w którym określono stosunek sił morskich poszczególnych państw. Zabroniono w nim budowy nowych pancerników, jednakże od zakazu tego uczyniono wyjątek między innymi dla Włoch, z uwagi na wiek i jakość posiadanych okrętów. Włochy mimo to nie podjęły wówczas budowy nowych pancerników z przyczyn ekonomicznych. Ustalono w traktacie także, że okręty liniowe nie mogą mieć większej wyporności, niż 35.000 ton i dział o kalibrze przekraczającym 406 mm. Traktat ten podpisano na okres 10 lat. Po jego wygaśnięciu próbowano przedłużyć czas jego obowiązywania i w 1930 r. podpisano w Londynie traktat londyński, który zezwalał Włochom na wybudowanie pancerników o łącznej wyporności 70.000 ton.

W 1930 r. ówczesny generalny inspektor włoskiej marynarki wojennej (Regia Marina) gen. Umberto Pugliese zlecił opracowania 3 okrętów liniowych o wyporności 23.000 ton, uzbrojonych w artylerię główną kalibru 381 mm lub 406 mm. W 1934 r. zmieniono te założenia, głównie w celu zapewnienia przewagi nad flotą francuską, która w tym czasie rozpoczęła budowę pancerników typu Dunkerque („Dunkerque” i „Strasbourg”). Jednostki włoskie miały być większe – o wyporności 35.000 ton i być silniej opancerzone i uzbrojone, niż francuskie. Zdecydowano się na budowę dwóch pancerników, które otrzymały nazwę „Littorio” i „Vittorio Veneto”. Pancerniki te miały oryginalny system ochrony przeciwtorpedowej opracowany przez gen. Pugliese składający się ze systemu specjalnych lekkich grodzi wewnętrznych wypełnionych cieczą umieszczonych w kadłubie okrętu. Ciecz po uderzeniu miała pochłaniać energię torpedy. W rzeczywistości, w toku projektowania zakładano przekroczenie tego traktatowego limitu wyporności i ostateczna wyporność standardowa pancerników wynosiła ok. 40.000 ton. W 1936 Włochy zdecydowały się nie podpisać kolejnego rozbrojeniowego traktatu londyńskiego i zdecydowały się na budowę kolejnych dwóch pancerników tego typu, które otrzymały nazwy: „Roma” i „Impero”. Ostatecznie tylko trzy z tych pancerników zostało ukończonych i wzięło udział w działaniach wojennych II wojny światowej. Natomiast pancernik „Impero” nie został nigdy ukończony. Pancerniki, z wyjątkiem pancernika „Roma”, przetrwały wojnę, lecz poniosły ciężkie uszkodzenia i ostatecznie wszystkie zostały złomowane pod koniec lat 50.

Okręty były uważane za bardzo udane i zalicza się je do najlepszych pancerników II wojny światowej.

Vittorio Veneto was the second member of the Littorio-class battleship that served in the Italian Regia Marina (Royal Navy) during World War II. The ship's keel was laid down in October 1934, launched in July 1937, and readied for service with the Italian fleet by August 1940. She was named after the Italian victory at Vittorio Veneto during World War I, and she had three sister ships: Littorio, Roma, and Impero, though only Littorio and Roma were completed during the war. She was armed with a main battery of nine 381-millimeter (15.0 in) guns in three triple turrets, and could steam at a speed of 30 knots (56 km/h; 35 mph).

Vittorio Veneto saw extensive service during the war. Early in the war, she participated in the Battle of Cape Spartivento in November 1940 and the Battle of Cape Matapan in March 1941. While damaged by torpedoes several times, including in the engagement off Cape Matapan and by the British submarine HMS Urge in December 1941, the ship escaped undamaged during the British raid on Taranto in November 1940. She spent 1941 and early 1942 attempting to attack British convoys to Malta, but crippling fuel shortages in the Italian fleet curtailed activity thereafter. Vittorio Veneto was among the Italian ships that were surrendered to the Allies in September 1943 after Italy withdrew from the war, and she spent the following three years under British control in Egypt. After the war, she was allocated as a war prize to Britain and subsequently broken up for scrap.