Academy 12343 Yakovlev Yak-1 Battle of Stalingrad 1/48

Academy 12343 Yakovlev Yak-1 Battle of Stalingrad 1/48

Plastikowy model samolotu do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju ani farb modelarskich.

Jakowlew Jak-1 (ros. Яковлев Як-1) był radzieckim samolotem myśliwskim z okresu II wojny światowej. Jak-1 był jednomiejscowym jednopłatem o kompozytowej konstrukcji i drewnianych skrzydłach; produkcja rozpoczęła się na początku 1940 roku.

Jak-1 był zwrotnym, szybkim i konkurencyjnym samolotem myśliwskim. Kompozytowo-drewniana konstrukcja sprawiała, że ​​był łatwy w utrzymaniu, a silnik okazał się niezawodny.[3] Stanowiła podstawę do dalszych wydarzeń z biura Jakowlewa. Był założycielem rodziny samolotów, z których zbudowano około 43 000. [4] [5] W nagrodę projektant Aleksander Jakowlew otrzymał Order Lenina (ros. Орден Ленина, Orden Lenina) (najwyższe odznaczenie cywilne nadane przez Związek Radziecki), nagrodę w wysokości 100 000 rubli oraz samochód ZIS.
Przed wojną Jakowlew był najbardziej znany z budowy lekkich samolotów sportowych. Jego lekki bombowiec Jak-4 zaimponował rządowi radzieckiemu na tyle, że nakazał OKB zaprojektowanie nowego myśliwca z silnikiem Klimov M-106 V-12 chłodzonym cieczą. Formalne specyfikacje, które ukazały się 29 lipca 1939 r., przewidywały dwa prototypy – I-26-1 o prędkości maksymalnej 620 km/h (390 mph) na 6000 m (20 000 stóp), zasięgu bojowym 600 km (370 mi) ), wzniesienie do 10.000 m (33.000 stóp)) w czasie poniżej 11 minut, uzbrojony w 2 x 7,62 mm (0,300 cala) karabiny maszynowe ShKAS i 1 x 12,7 mm (0,50 cala) ciężki karabin maszynowy Berezin BS. I-26-2 miał turbodoładowany silnik M-106 o maksymalnej prędkości 650 km/h (400 mph) na wysokości 10 000 m (33 000 stóp) i uzbrojenie 2 x 7,62 mm (0,300 cala) karabinów maszynowych ShKAS. Projekt w pełni wykorzystał doświadczenie Jakowlewa OKB z samolotami sportowymi i obiecywał zwinność oraz dużą prędkość maksymalną. Ponieważ M-106 był opóźniony, projekt zmieniono i wprowadzono silnik Klimov M-105P V-12 z działem SzVAK 20 mm (0,787 cala) w „V” bloku silnika, w uchwycie typu „puszka”.

I-26-I po raz pierwszy poleciał 13 stycznia 1940 r. i doznał przegrzania oleju, który nigdy nie został całkowicie rozwiązany, co spowodowało 15 awaryjnych lądowań podczas wczesnych testów. 27 kwietnia 1940 roku I-26-1 rozbił się, zabijając pilota testowego Yu.I. Piontkowski. Badanie katastrofy wykazało, że pilot wykonał dwa kolejne beczki na małej wysokości, co stanowiło naruszenie planu lotu testowego. Wierzono, że podczas pierwszego rzutu podwozie główne zostało odblokowane, co spowodowało rozbicie skrzydła podczas drugiego rzutu. Spekulowano, że odejście Piontkowskiego od planu lotu było spowodowane frustracją, że jego samolot był używany do testowania silników, podczas gdy I-26-2, zbudowany na podstawie lekcji I-26-1, wykonywał już akrobacje.

Problemy techniczne z podzespołami dostarczanymi przez różnych dostawców spowodowały wzrost wagi I-26-2 o 400 kg (880 funtów) powyżej przewidywanych wartości, co ograniczyło płatowiec do zaledwie 4,4 G, podczas gdy nadal występowało przegrzewanie się oleju. Liczne defekty spowodowały, że I-26-2 nie przeszedł testów rządowych w 1940 roku. Na szczęście dla Jakowlewa, jego konkurenci, I-200 (przyszły Mikojan-Gurewicz MiG-3) i I-301 (przyszły ŁaGG-3), również nie przeszli testów. Wnioskowane ulepszenia zostały włączone do I-26-3, który został dostarczony do testów 13 października 1940 r. Mimo że minął 9 grudnia 1940 r., samolot był nadal bardzo niedokończony, a problemy z jego silnikiem nadal nie zostały rozwiązane.

Kłopotliwe i powolne testy i rozwój dotyczyły radzieckich urzędników, ponieważ I-26 został wprowadzony do produkcji pod nazwą „Jak-1” 19 lutego 1940 r., zaledwie miesiąc po pierwszym locie I-26-1. Hazard miał na celu skrócenie czasu między prototypem a rozpoczęciem produkcji samolotów służbowych; Do produkcji zamówiono również I-200 i I-301. Jak-1 był wolniejszy niż I-200 i mniej uzbrojony niż I-301, cieszył się przewagą wcześniejszego uruchomienia, co dało mu stałą przewagę w testach i rozwoju nad konkurentami. Ze względu na operację Barbarossa, inwazję państw Osi na Związek Radziecki 22 czerwca 1941 r., rozwój obiecujących konstrukcji, takich jak Polikarpow I-185, okazał się niewykonalny. Jakowlew mógł być ulubieńcem Józefa Stalina, co mogło być na korzyść Jak-1.

Jednoczesne wytwarzanie i testowanie projektu, który wymagał tylu ulepszeń, co I-26 spowodowało wiele zakłóceń w produkcji. Prawie 8000 zmian w planach zostało wprowadzonych do 1941 r., a dodatkowe 7000 wdrożono w następnym roku i 5000 kolejnych w 1942 r. [wymagane wyjaśnienie] Produkcja została dodatkowo spowolniona przez braki silników, śmigieł, chłodnic, kół i armat. Braki materiałów wysokiej jakości spowodowały zrzucenie sklejki ze skrzydeł kilku samolotów. Fabryka nr 292, główny producent Jak-1, została zbombardowana 23 czerwca 1941 r. i doszczętnie spalona; produkcja została wznowiona wśród ruin w dniu 29 czerwca. Ze względu na luźne tolerancje każdy samolot był wyjątkowy, a pracownicy wykonujący końcowy montaż musieli łączyć różne elementy. Lewe i prawe podwozie główne mogło mieć różne długości i różne kąty w stosunku do samolotu, co wymagało ad