Získávám data ...
Model: Revell 03332
Producentský kód: 03332
Hmotnost výrobku: 0.5 kg
Prodané výrobky: 0
EAN: 4009803033327
Výrobce: Revell

Revell 03332 SCUD-B 1/72

Plastikowy model do sklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

R-17, oznaczenie systemu: 9K72 Elbrus, oznaczenie rakiety: 9K14, w kodzie NATO: SS-1c Scud-B – radziecki taktyczny pocisk balistyczny ziemia-ziemia, napędzany silnikiem na paliwo ciekłe, służąca do przenoszenia głowic z ładunkiem konwencjonalnym lub jądrowym. Przeznaczona do niszczenia zgrupowań wojsk, punktów dowodzenia, ważnych obiektów wojskowych i cywilnych.
Po wprowadzeniu do służby kompleksów rakietowych R-11M, w zespole projektowym Korolowa zaczęto prace koncepcyjne nad ich zmodernizowaniem. Prowadzono je w SKB-385 w miejscowości Złatoust, gdzie odbywała się ich produkcja. Głównym konstruktorem został W. P. Makiejew. Początkowo projektowane rakiety oznaczono jako R-11MU. Opierając się na doświadczeniach zdobytych przy opracowaniu zestawów rakietowych Temp, wprowadzono cały szereg zmian w konstrukcji układów napędowych. Między innymi ciśnieniowy wtrysk paliwa do silnika zastąpiono wtryskiem za pomocą pomp. Zwiększyły się przez to wymiary rakiety, ale jej zasięg wzrósł ze 170 do 280 km. Poprawiono też jej celność. W tym czasie opracowano też nową głowicę jądrową dla rakiety. Zmieniono oznaczeni projektowanej rakiety z R-11MU na R-17, ponieważ stała się ona zupełnie nową konstrukcją. Próbne partie rakiet wyprodukowano w zakładach w SKB-385 Zlatoust, lecz ich dalszą produkcję decyzją Rady Ministrów ZSRR z dnia 17 czerwca 1959 r. przeniesiono do Zakładu Budowy Maszyn w Wotkińsku. Pierwsze testowe starty przeprowadzono na poligonie Kapustin Jar od listopada 1959 do lutego 1960 roku. Wystrzelono 7 rakiet. Testy potwierdziły założenia projektowe. Od sierpnia 1960 do sierpnia 1962 przeprowadzono 30 kolejnych startów testowych. W lipcu 1961 r. rozpoczęto seryjną produkcję rakiet.

W leningradzkich zakładach im. Kirowa, od 1958 r. rozpoczęto prace nad konstrukcją samobieżnej wyrzutni dla rakiety R-17, pod roboczymi nazwami: obiekt 816 i obiekt 817. Obydwa obiekty były zmodyfikowanymi wersjami wyrzutni 8U218. Różniły się tym, że obiekt 817 posiadał dźwig umożliwiający załodze załadowanie rakiety na wyrzutnię. W 1961 r. obiekt 816 wszedł do seryjnej produkcji oznaczony symbolem 2P19. Rakieta R-17 otrzymała indeks 8K14 i została przyjęta na uzbrojenie wraz z wyrzutnią 24 marca 1962 r. 10 października 1962 Decyzją Rady Ministrów ZSRR wyrzutnia 2P19 została wycofana z produkcji. Wyprodukowano 59 tych zestawów. Głównym powodem wycofania z produkcji wyrzutni na podwoziach gąsienicowych były wibracje wytwarzane przez te konstrukcje, które powodowały awarie delikatnych systemów elektronicznych głowic jądrowych.

Decyzją Rady Ministrów ZSRR nr 1116 z dnia 10 października 1962 rozpoczęto prace nad nową wyrzutnią dla rakiet R-17 na podwoziu kołowym pojazdu MAZ-543. W 1964 r. przeprowadzono próby ze zmodernizowanymi rakietami 8K14-1. 7 listopada 1965 r. kompleks rakiety R-17 z wyrzutnią 9P117 po raz pierwszy został pokazany publicznie na defiladzie z okazji święta Rewolucji Październikowej. Decyzją Rady Ministrów ZSRR nr 75-26 z dnia 27 stycznia 1967 przyjęto go na uzbrojenie Armii Radzieckiej jako zestaw 9K72 „Elbrus” z wyrzutnią 9P117 wraz z rakietami 8K14. Seryjną produkcję wyrzutni prowadzono w Pietropawłowskej Fabryce Maszyn Ciężkich w Pietropawłowsku. Kompleks otrzymał w kodzie NATO oznaczenie Scud-B. Przez wywiad USA oznaczony był kodem SS-1c. W wersji eksportowej oznaczony był jako zestaw R-300.

W trakcie wieloletniej produkcji rakiety i wyrzutnie przeszły wiele modyfikacji. Na ich podstawie niektóre kraje opracowały własne konstrukcje. Rakiety R-17 zyskały światową sławę w 1991 r. gdy w czasie operacji Pustynna Burza, wojska Irackie ostrzeliwały nimi tereny Izraela i Arabii Saudyjskiej.

Doporučujeme
Zákazníci, kteří si tento výrobek koupili, vybrali si také ...